Chris De Burgh - In Dreams.

A candy coloured clown they
call the sandman,
Tiptoes to my room every night,
Just to sprinkle star dust and to whisper,
"Go to sleep everything is alright;"

I close my eyes and I drift away,
And to the magic night I softly say,
A silent prayer, like dreamers do,
Then I fall asleep to dream
my dreams of you;

In dreams I walk with you,
[ Find more Lyrics on
In dreams I talk to you,
In dreams you're mine, all of the time,
We're together in dreams, in dreams;

But just before the dawn,
I awake and find you gone,
I can't help it,
I can't help it if I cry,
I remember when you said "goodbye".

It's too bad that all these things,
Can only happen in my dreams,
Only in dreams,
In beautiful dreams,
Only in dreams,
In beautiful dreams.

welcome to rain planet!

Της βροχής πλανήτης. Της καταιγίδας, της βροντής, της αστραπής. Της οργής, του χαμόγελου, της σιωπής. Της πλάνης, της γοητείας, της γητειάς. Των αισθήσεων, των ορμών και της μέθης. Μέσα από τα μυστήρια του σύμπαντος, οι στάλες φέρνουν άρωμα, γεύση,ήχους. Και εσείς, επισκέπτες, μόνιμοι ή περαστικοί. Μα πάντα λάτρεις της μυστικής συμφωνίας που φέρνει το «μαζί». Καλώς ήρθατε! 


Διαβολοσκορπίσματα...Απόψε στις 22.30 στον Rain Planet (www.therainplanet.com) με την Angelina Rain.

Σφεντόνα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Σαράντα χρόνια έφηβος
πλέον μισό αιώνα
το καλοκαίρι άσπριζα,
μαύριζα τον χειμώνα.
Σαράντα χρόνια ανώριμος
ξεφτίλας Δον Κιχώτης.
Τώρα 50 χρόνια φρόνιμος
ωραίος και ιππότης.

Γεννήθηκα σ' ένα χωριό
Τετάρτη μεσημέρι.
Γιατρός δε με ξεπέταξε
μα μιας μαμής το χέρι.
οι συγγενείς μαζεύτηκαν
από νωρίς στο σπίτι.
Πώς είναι έτσι το παιδί
και τι μεγάλη μύτη$!

Νάνι-νάνι το παιδί μας νάνι.
Νάνι-νάνι και παρήγγειλα,
νάνι-νάνι στην Πόλη τα προικιά του
και τα χρυσαφικά του τα παρήγγειλα.
Νάνι-νάνι κι όπου
το πονεί να γιάνει, νάνι-νάνι,
νάνι-νάνι του,
Μα εγώ από τον ύπνο μου
την έκανα κοπάνα.
Τέντωνα τη σφεντόνα μου,
σημάδευα αεροπλάνα.
Και πάνω στο καλύτερο
με ξύπναγαν με βία
για να μ' αποκοιμήσουνε
δασκάλοι στα θρανία.

Κι ενώ όλα τα θυμόμουνα
κι είχα μυαλό ξουράφι,
να μεγαλώσω ξέχασα
και έμεινα στο ράφι.
Έτσι για πάντα κράτησα
την παιδική μου εικόνα,
εκείνου του αλητάμπουρα
που κράταγε σφεντόνα.

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο.
Μικρό-μικρό σου το 'δωσα,
άρχοντα φέρε μου το.
Κρύψε και τη σφεντόνα του,
φρόνιμο κάνε μου το.

Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
μαζί μου απόψε έφερα
εκείνη τη σφεντόνα.
Μην πάει ο νους σου στο κακό,
πουλιά δε θα χτυπήσω.
Με κότσυφες και πέρδικες
τι έχω να χωρίσω;

Τα παιδικά μας όνειρα
θα σας εκσφενδονίσω,
με χρώματα και μουσικές
θα σας τα τραγουδήσω.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
απόψε που βρεθήκαμε,
σου δίνω τη σφεντόνα.

απόσπασμα από τα "Κέρματα" του Οδυσσέα Ιωάννου

"Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ'αγαπούσα, ξερά και κίτρινα..."


απόσπασμα από τα "Κέρματα" του Οδυσσέα Ιωάννου

ένας παράξενος θόρυβος

Δεν ήσουν λοιπόν τίποτε άλλο,
παρά ένας ακόμα παράξενος θόρυβος,
απ’αυτούς που φθάνουν μέχρι τα αυτιά,
ποτέ πιο μέσα!


Την άλλη φορά θα σταθώ περήφανα
στα δυο μου ξύλινα πόδια,και δεν θα πέσω!

Την άλλη φορά δεν θα’μαι παρά ένα παιδί
σε κάποιο δάσος της ψυχής σου
και μια μικρή φέτα γκρίζου από ένα φεγγάρι πληγωμένο .


Εσύ θα στέκεσαι απέναντι όπως πάντα,
αφημένη στην σιγουριά του βιασμού σου
που μεθοδικά ετοιμάζω,

κι ύστερα σαν ένα μικρό σκαθάρι
θα χαθείς στον βρώμικό μας χώρο,
κουβαλώντας στην πλάτη σου
ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια…


θα ήθελα να με σφίξεις έτσι που να νιώσω
παρήγορα ανάμεσα στα πόδια σου,
να μου ψιθυρίσεις βρωμόλογα την ώρα του οργασμού σου,

κι αν σου’χει απομείνει τίποτα
από δυο χέρια κι ένα κεφάλι

να ουρλιάξεις δυνατά σε έναν ξεφτιλισμένο γαλαξία,
για να με νιώσω
για να σωθώ!


β.κουστούδας

ένας παράξενος θόρυβος
από τα απομεινάρια του φωτός

Η καταραμένη ροκ ποίηση

Πίσω από τη μουσική βρίσκονται οι λέξεις, οι στίχοι που στηρίζουν - ενισχύουν τη μελωδία, ο λόγος, που δίνει την αφορμή για δυνατές ρυθμικές εξάρσεις

Η αστική μουσική των τελευταίων δεκαετιών, τουλάχιστον στην «αντέργκραουντ» εκδοχή της, έδωσε μια ποιητική διάσταση στον λόγο της, ανατρέποντας μάλιστα κανόνες και δεδομένα του ποιητικού λόγου. Ο λόγος και η αισθητική του δρόμου, επεξεργασμένα από παιδιά μεσοαστικών συνήθως οικογενειών που πολλές φορές ζουν στο περιθώριο, κάνουν τη ροκ ποίηση να έχει «εξωκοινωνική» προέλευση, που συχνά τη μετατρέπει σε όχημα κοινωνικής κριτικής και αντίδρασης. Δεν είναι αναγκαίο να δεχθούμε ότι οι ροκ μουσικοί είναι επαναστάτες αλλά ότι βλέπουν και καταγράφουν από τη δική τους κοινωνική γωνία όσα συμβαίνουν γύρω τους και τους απασχολούν με έναν τρόπο άμεσο, δεικτικό, με λέξεις και εκφράσεις που η «κανονική» ποίηση αποφεύγει να χρησιμοποιεί. Ετσι δεν έχουμε μόνο τη μουσική της πόλης (από τη δεκαετία του '50 και μετά) αλλά και την αντίστοιχη ποίηση.
Ο ποιητικός λόγος του ροκ βρήκε πολλούς επικριτές στη διαδρομή του, που τον κατηγόρησαν για χυδαιότητα, για φτωχά εκφραστικά μέσα, για άτεχνη δομή, χωρίς να κατανοήσουν ότι στην ουσία αυτά ήταν τα προτερήματά του.
Για να φθάσουμε στις ημέρες μας που η αποδοχή αυτής της ποίησης δίνει το δικαίωμα σε πολλούς καθηγητές αμερικανικών πανεπιστημίων να διδάσκουν μαθήματα για την ποίηση του Bob Dylan ή του Tupac Shacur. Μπορεί ο λόγος της σύγχρονης αστικής μουσικής να έχει μια αυτονομία και να είναι προϊόν των αστικών συνθηκών, έχει όμως δεχθεί επιδράσεις από αρκετούς ποιητές, κυρίως του περασμένου αιώνα, που λειτουργούσαν σαν φετίχ για τη ροκ κοινότητα.
Το 1965 οι Fugs (από τα πρωτοπάνκ γκρουπ της Νέας Υόρκης) χρησιμοποιούν στίχους του Blake και του Swinburne στον πρώτο τους δίσκο και ο Dylan διάβαζε Ρεμπό όταν δημιουργούσε τον παράνομο ήρωα John Wesley Harding. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ρεμπό είναι ο πιο επιδραστικός ποιητής για τη ροκ κουλτούρα αφού τον συναντάμε να έχει σχέση με τελείως αντιφατικά μουσικά δημιουργήματα, επηρεάζοντας από το Rock 'n' Roll High School ως τον Tom Verlaine, την Patti Smith και τον Van Morrison, ο οποίος το 1985 γράφει το «Tore down a la Rimbaud».
Οι λογοτέχνες μουσικοί
Το όνειρο του Wilko Johnson (Dr. Feelgood) ήταν να μελοποιήσει την «Ωδή στην αθανασία» του Wordsworth αλλά οι τραγουδιστές του συγκροτήματός του τον αποθάρρυναν γιατί δεν μπορούσαν να το πουν σωστά. Το 1959 στο ποίημά του «Σπουδές του Ναρκίσσου» ο Delmore Schwartz έγραφε: «Ο νους γνωρίζει αλλά και καταλαμβάνεται από όλα τα συντρίμμια κάθε στοιχειωμένης, κυνηγημένης τελετής των γενεών»...
Αν το σκεφθείτε, θα διαπιστώσετε ότι είναι μια άποψη που έχει επιδράσει στην ποίηση του Lou Reed που τον είχε καθηγητή στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών και ο οποίος του αφιερώνει τον δίσκο του «Blue Mask» και το τραγούδι «My House».
Ο ρομαντισμός του Blake είναι πανταχού παρών στα τραγούδια του Marc Bolan και των Τ-Rex και στο άλμπουμ του συγκροτήματος Unicorn (1969) ο Bolan εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο κρατώντας ένα βιβλίο με ποιήματά του.
Ο Σέλεϊ είναι από τους αγαπημένους του Mick Jagger και πολλοί λένε ότι ο τίτλος του δίσκου «Let it bleed» (απάντηση στο «Let it be» των Beatles) προέρχεται από τον στίχο του Σέλεϊ: «Πέφτω πάνω στ' αγκάθια της ζωής. Ματώνω!».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επιδράσεις είναι πολλές, κυρίως από τους ρομαντικούς και «καταραμένους» ποιητές του περασμένου αιώνα, που έδωσαν τη δυνατότητα στους «ποιητές του ροκ» να φτιάξουν ένα καινούργιο κράμα λόγου όπου η καθημερινότητα, ο αισθησιασμός, η σκληρή πραγματικότητα του δρόμου, οι ονειροπολήσεις και οι εικόνες των παραισθησιογόνων συνθέτουν ένα καινούργιο, εκρηκτικό και εν πολλοίς επαναστατικό χαρμάνι.
Αλλωστε δεν είναι τυχαίο που υιοθετούνται από τους ρόκερ οι οργισμένοι ποιητές του περασμένου αιώνα αφού ενσαρκώνουν με την ποίησή τους αλλά και με τον τρόπο ζωής τους αισθητικά πρότυπα που το ροκ πρόβαλλε ως άποψη και στάση ζωής.
Φυσικά όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι το σύνολο του ροκ έχει μια ποιητική διάσταση. Κάθε άλλο μάλιστα... Οι περισσότεροι στίχοι των σύγχρονων τραγουδιών (όχι μόνο από το ροκ αλλά και από τα υπόλοιπα είδη αστικής μουσικής) είναι ευτελείς, γραμμένοι με τη λογική του σουξέ και την ευκολία στην απομνημόνευση, έτοιμοι να καταναλωθούν από αγοράκια και κοριτσάκια αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία με ανύπαρκτη παιδεία και αισθητική.
Από την άλλη, όμως, δεν είναι καθόλου λίγες οι περιπτώσεις των δημιουργών των οποίων ο λόγος παίζει πρωταρχικό ρόλο στο έργο τους, που βασανίζονται με τις λέξεις συχνά περισσότερο από ό,τι με τις νότες, και δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσο πολλοί μουσικοί που κατά καιρούς έχουν εκδώσει ποιητικές συλλογές και αν σε αυτούς προσθέσουμε όσους έχουν εκδώσει πεζά (όχι αυτοβιογραφίες), τότε ο αριθμός των «λογοτεχνών» μουσικών δεν είναι καθόλου μικρός.
Πιο συγκεκριμένα, μουσικοί που κατά καιρούς έχουν εκδώσει βιβλία με ποίηση ή λογοτεχνία είναι: Jim Carroll, Patti Smith, Tom Verlaine, Bob Dylan, Ed Sanders, Ian Hunter, Mick Farren, Alan Hull, Peter Hammill, Woody Guthrie, Al Cooper, John Lennon, Jim Morrison, Marc Bolan, Phil Lynott, Robert Palmer, Debbie Harry, Graham Parker, Eric Burdon, Diamanda Galas, Nick Cave, Henry Rollins, Lydia Lunch και πολλοί άλλοι ακόμη.
Η καινούργια αστική ζωή
Το σίγουρο είναι ότι η ροκ ποίηση είναι πανταχού παρούσα πια, μέσα από τις επιδράσεις της, τις επιρροές της, τα βιβλία των μουσικών, τα τραγούδια που σημάδεψαν και σημαδεύουν τη ζωή μας, τους στίχους που σιγοψιθυρίσαμε. Και καθ' όσον με αφορά προσωπικά (αλλά πιστεύω και πολλούς ακόμη), έμαθα από τη ροκ ποίηση όσα άλλοι μαθαίνουν διαβάζοντας «κανονική» ποίηση. Αισθάνομαι, σκέφτομαι, προβληματίζομαι και κατανοώ με όσα μου λένε τα τραγούδια, τα ποιήματα του Jim Morrison, της Patti Smith και του Peter Hammill και τα ταξίδια μου έχουν να κάνουν πάλι με «ταξιδιάρικα» τραγούδια του ροκ παρά με περιηγητικά βιβλία ή με το «On the road» του Τζακ Κέρουακ. Οσα πολύπλοκα και φευγάτα ειπώθηκαν στην ψυχεδέλεια, η άμεση ποίηση του πανκ, η σκληρή πραγματικότητα του ραπ, τα αισθητικά κομψοτεχνήματα των μουσικών - ποιητών που προαναφέρθηκαν αποτελούν ένα πεδίο μελέτης και γνώσης που καταγράφει με απλό, άμεσο, πυκνό και περιεκτικό τρόπο την καινούργια αστική ζωή, όπως τη βίωσαν και τη βιώνουν οι άνθρωποι που τη ζουν και δεν τη βλέπουν από το παράθυρο.
Δεν ξέρω αν η λογοτεχνία θα ήταν φτωχότερη χωρίς τους μουσικούς - ποιητές, σίγουρα όμως θα ήταν η ζωή και η σκέψη πολλών ανθρώπων τους οποίους αυτά τα τραγούδια τους βοήθησαν να μεταβούν σε ένα άλλο επίπεδο, να κοιτάξουν τη ζωή κατάματα, όπως οι «καταραμένοι» ήρωές τους, και να ξορκίσουν τα φαντάσματα με τον λυτρωτικό τρόπο των τραγουδιών.
Θα τελειώσω αυτό το σημείωμα (που δεν είναι παρά απλώς μια αφορμή για μια προσεκτική ματιά στα λόγια τραγουδιών που μπορεί να μην προσέχθηκαν) με την αντίληψη του Ray Davis των Kinks για το ροκ και την ποίηση, την οποία αντιλαμβάνεται φυσικά μέσα από τη ροκ αισθητική: «Ενα βράδυ καθόμουν σε ένα μπαρ πίνοντας, οπότε με πλησιάζει ένας τύπος και μου λέει: "Ρέι, σε γουστάρω πάρα πολύ και τη μουσική που κάνεις αλλά και τους στίχους σου. Είσαι ένας ποιητής". Πήρα ένα μπουκάλι και του έσπασα το κεφάλι. Ακου εκεί ποιητής...».
πηγη

Robert Plant-Big Log

My love is in league with the freeway
Its passion will ride as the cities fly by
And the tail-lights dissolve in the coming of night
And the questions in thousands take flight
My love is the miles and the waiting
The eyes that just stare, and the glance at the clock
And the secret that burns, and the pain that won't stop
And it's fuelled once again
Leading me on - leading me down the road
Driving me on - driving me down the road

My love is exceeding the limit
Red-eyed and fevered with the hum of the miles
Distance and longing - my thoughts do collide
Should I rest for a while at the side?
Your love is cradled in knowing
Eyes in the mirror, still expecting they'll come
Sensing too well when the journey is done
There is no turning back - no
There is no turning back - on the run

My love is in league with the freeway
Oh, with the freeway, and the coming of night-time
My love, my love is in league with the freeway
 

Black Sabbath-Headless Cross

Look through the people, and on through the mist
to the hill of the headless cross
Where all witches meet, on a night such as this
and the power of darkness is host
They come face to face, eye to eye, soul to soul
with and Angel that fell from the sky
Borne on the air, the screams and the wails
of the masses appointed to die

Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture
At the Headless Cross, at the Headless Cross

From the first evil night, when a black flash of light
cut the crucifix half to the ground
There's been no escape from the power of Satan
on a nation so brave and so proud

Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture
At the Headless Cross, at the Headless Cross

How do you feel, when the locks refuse the key
and the master is calling your name
Does the luck of the charm, really keep you from harm?
does the talisman protect you from pain?

Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture
At the Headless Cross, at the Headless Cross

From the first evil night, when a black flash of light
cut the crucifix half to the ground
There's no escaping the power of Satan
on a nation so brave and so proud

Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture, oh no, oh
At the Headless Cross, at the Headless Cross
At the Headless Cross, oh, at the Headless Cross
Where will you run to?
At the Headless Cross
Look, to the Headless Cross 

Fleetwood Mac - Little Lies

If I could turn the page
In time then I'd rearrange just a day or two
Close my, close my, close my eyes

But I couldn't find a way
So I'll settle for one day to believe in you
Tell me, tell me, tell me lies

Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies

Although I'm not making plans
I hope that you understand there's a reason why
Close your, close your, close your eyes

No more broken hearts
We're better off apart let's give it a try
Tell me, tell me, tell me lies

Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies

If I could turn the page
In time then I'd rearrange just a day or two
Close my, close my, close my eyes

But I couldn't find a way
So I'll settle for one day to believe in you
Tell me, tell me, tell me lies

Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)

Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me, tell me lies)

Παρουσίαση του βιβλίου της Angelina Rain (Ρωμανού): Ψέμα μου

Μια ιστορία, ένας έρωτας στα χρόνια του διαδικτύου, μια αποκάλυψη. Μια αφορμή για βουτιά στα βάθη του εαυτού και σε νέες αναζητήσεις. Μια αιτία για εξερεύνηση ενός καινούργιου μονοπατιού. Μέσα από ένα ψέμα ανακαλύπτουμε τις αλήθειες μας. Ετούτο, είναι το δικό μου Ψέμα.

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:
Η τραγουδοποιός Λήδα Χαλκιαδάκη
Ο ηθοποιός Τάκης Χρυσικάκος
Τα παιδιά της μυστικής ομάδας Άδειος Κάδος

GANDALF - I Watch the Moon

Did you ever take a look at the sky
when the stars don't seem shy
If you did you’d see the face of someone
who won’t look at the sun
Everynight I'm in my room
Wondering where to throw my stone
Everynight I Watch The Moon
Can’t you see I'm all alone

When the patterns of the clouds blowing by
cross the light then I die
When the heaven’s deeper blue turns to black
then you know I won’t be back

Everynight I'm in my room
Wondering where to throw my stone
Everynight I Watch The Moon
Can't you see I’m all alone

Damian Marley - There For You

Vexation of spirit is a waste of time
Negative thinking, don't you waste your thoughts
Verbal conflict is a waste of word
Physical conflict is a waste of flesh
People will always be who they want
And that's what really makes the world go round
Unconditional love is scarce
("Till shiloh I shall not forsake thee")
Now and forever more
Forever more, forever more...
You see, you gave precious life to me
So I live my life for you...You...
You see, you've always been there for me
And so i'll be there for you...You...
("Till shiloh I shall not forsake thee")

Bless your eyes and may your days be long
May you rise on the morning when His kingdom come
Good deeds aren't remembered in the hearts of men
(.....Oooooooh)
Bless your eyes and may your dreams come true
May you rise on the morning when Jah kingdom come
Good deeds aren't remembered in the hearts of men
("Till shiloh I shall not forsake thee")
Now and forever more
Forever more...

[Chorus]
You see, you've always had faith in me
And so i'll have faith in you...You...
You've always been there for me
And so i'll be there for you...You...

Hey!
You've always been good to me
Even when i'm not good to myself
You've always been fair to me
Even when i'm not fair to myself
You've always done right by me
So I will do right by you...You...
("Till shiloh I shall not forsake thee")
You've always been there for me, mama
So i'll be there for you, papa
You've always been fair to me, brother
And so i'll be fair to you, sister
You've always had faith in me
And so i'll have faith in you...You..

You've always been good to me
You've always been to kind to me
You've always stood up for me
You've always been there for me
You've always been...oooooh
You've always been...oooooh
You always did care for me...yeh
You always did share with me...yeh
You always been true to me
And so i'll be true to you.

Γιάννης Αγγελάκας

O παράδεισος μου έπεφτε

πάντα λιγάκι στενός

Θέλω μια κόλαση

στα μέτρα μου

Γιάννης Αγγελάκας

Billy Cobham - Crosswind

Ο ντράμερ Billy Cobham (πραγματικό όνομα William C.Cobham) γεννήθηκε στις 16 Μαΐου του 1946 στον Παναμά. Από πολύ νωρίς, όμως, η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου και μεγάλωσε.

Θεωρήθηκε ο απόλυτος ντράμερ του fusion κατά τη δεκαετία του '70, ενώ κινήθηκε και στο χώρο της μετά bebop σκηνής. Ένα χρονικό διάστημα υπήρξε μέλος στρατιωτικής μπάντας. Το 1968 θήτευσε οκτώ μήνες στο πλάι του Horace Silver και κατόπιν εργάστηκε ως session μουσικός. Προσχώρησε στην jazz-rock μπάντα των Dreams (1969-1970) και στους The Mahavishnu Orchestra του John McLaughlin (1971-1973), την όλη γραμμή των οποίων επηρέασε, ενώ συμμετείχε και σε μερικούς από τους σημαντικούς δίσκους του Miles Davis («Bitches Brew», «Live-Evil», «Jack Johnson»).

To 1973 συνέθεσε το δικό του συγκρότημα, τους Spectrum, το φερώνυμο άλμπουμ του οποίου κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και ανήκει στις μεγάλες στιγμές του καλλιτέχνη. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας επανήλθε στον πρότερο βίο του session ερμηνευτή. Από τότε τέθηκε επικεφαλής σε αρκετές μπάντες, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και παρέμεινε ένας ιδιαίτερα πολυάσχολος μουσικός των studio. Συνεργάστηκε με τους George Benson (από τις μακροβιότερες συνεργασίες του), Mose Allison, Roy Ayers, Gato Barbieri, Chick Corea, Stanley Clarke κ.ά. Στις σημαντικότερες κυκλοφορίες του, από τη δεκαετία του '80 και μετά, περιλαμβάνονται τα «Billy Cobham Live: Flight Time» (1981), «Stratus» (1981), «The Traveller» (1995), «Focused» (1999). To 2000 κυκλοφόρησε το «Live on Tour in England», ενώ τον Ιανουάριο του 2010 κυκλοφόρησε το Palindrome

http://www.culturenow.gr/foreign-music/Billy_Cobham:_o_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_fusion_drummer_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_.html