Εσύ ρωτάς τι απόγινε ο έρωτας εκείνος;
Αυτό σου λέω: εγώ δεν τον θυμάμαι πια.
Όμως το τι θα σκέφτεσαι γνωρίζω,
Ας μη θυμάμαι πια το πρόσωπό σου,
Θυμάμαι μόνο πως το φίλησα μια μέρα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ
Μετ. Νίκος Παππάς

Paco de Lucia - Entre dos aguas

Θα μου άρεσε να μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική... μ' αυτήν υποφέρω πολύ.

Paco de Lucía

Helloween - If I Could Fly

No fear, no pain
Nobody left to blame
I'll try alone
Make destiny my own
I learn to free my mind
Myself I now must find
Once more
Once more

Refrén:
If I could fly
Like the king of the sky
Could not tumble nor fall
I would picture it all
If I could fly
See the world through my eyes
Would not stumble nor fail
To the heavens I sail
If I could fly

So here I am
In solitude I stand
I've got dreams inside I need to realize
My faith has grown
No fear of the unknown
No more
No more

If I could fly
Like the king of the sky
Could not tumble nor fall
I would picture it all
If I could fly
See the world through my eyes
Would not stumble nor fail
I could ravage my jail
If I could fly

If I could, if I could, fly
If I could, if I could, fly
If I could,

If I could fly
Like the king of the sky
Could not tumble nor fall
I would picture it all
If I could fly
See the world through my eyes
Would not stumble nor fail
To the heavens I sail
If I could fly
Like the king of the sky
Could not tumble nor fall
I would picture it all
If I could fly
See the world through my eyes
Would not stumble nor fail
I could ravage my jail
If I could fly

Ο ΤΟΙΧΟΣ

Κάποτε, σε μια παράξενη πόλη ενός σκοτεινού πλανήτη, ζούσε ένας τοίχος. Ο τοίχος αυτός, λευκός και σκληρός κι ενίοτε υγρός για κάποιες μέρες του Xειμώνα, δεν ήταν σαν όλους τους κουφούς τοίχους όλων των συνηθισμένων πόλεων των φωτεινών πλανητών: ήταν ένας τοίχος που άκουγε. Το δωμάτιο που περιέκλειε φιλοξενούσε συχνά επισκέπτες και ενοίκους, προσωρινούς και μόνιμους, ανθρώπους όλων των θυμικών και χνώτων. Άλλοτε, πάλι, το δέρμα του ξεφλούδιζε απʼ τη σιωπή και την ακινησία, κι ο τοίχος έμενε μόνος του με τις φωνές του παρελθόντος, ανυπόμονος να υποδεχτεί νέες ομιλίες, ολοκαίνουριους ψιθύρους μα κι υγρούς, γιομάτους πίκρα, αναστεναγμούς.

Και πόσα δεν είχε ακούσει ο τοίχος στο δωμάτιο! Στριγγλιές, αναφιλητά, γρήγορες ανάσες μα κι αργές, συζητήσεις ως τα χαράματα, παιδικά κι ενήλικα κλάματα κι ασυγκράτητες χαρές με ξεφωνητά και ποδοβολητά! Ο τοίχος τα παρακολουθούσε όλα με μεγάλη λαιμαργία, τα ρουφούσε, στενοχωριόταν με τη θλίψη των ανθρώπων, χαιρόταν με τη χαρά τους, γινόταν φίλος, αδελφός τους, μάνα τους, πατέρας τους… ώρες ώρες ευχόταν να μην ήταν τοίχος, να ήταν και κείνος άνθρωπος, να μπορούσε να περπατήσει ανάμεσα στους ανθρώπους, να χορέψει μαζί τους, να τους αγκαλιάσει, να ζήσει κι αυτός τη ζωή τους μʼ όλα τα συναισθήματα, τα δάκρυα, την ελευθερία και την ομορφιά.

Κάτι τέτοιες ευχές, όμως, πραγματοποιούνται μόνο στα παραμύθια όπου οι τοίχοι είναι ψεύτικοι κι οι άνθρωποι που ζουν μέσα σʼ αυτούς αληθινοί. Έτσι, ο τοίχος μας παρέμενε τοίχος, σιωπηλός σύντροφος των ανθρώπων, ακούραστος προστάτης και φύλακας της καθημερινότητάς τους στιγμή με τη στιγμή, μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο. Καμιά επανάληψη δεν τον εξαντλούσε, καμιά συμφορά δεν τον τρόμαζε, καμιά χαρά δεν τον λίγωνε ώστε να προσευχηθεί στο Θεό των τοίχων να χάσει την ακοή του. Οι ήχοι των ανθρώπων αποθηκεύονταν στα σπλάχνα του ως το μεγαλύτερο και μελωδικότερο δώρο, για το οποίο αισθανόταν ευγνωμοσύνη βαθιά.

Ένα βράδυ –βράδυ θα πρέπει να ʼταν, μιας και τοίχος που δε νιώθει το φεγγάρι δεν υπήρξε ποτέ– το δωμάτιο του τοίχου επισκέφθηκε για πρώτη φορά ένας άνθρωπος που δεν έμοιαζε με κανέναν απʼ τους ανθρώπους που ως τώρα είχε ακούσει. Ο άνθρωπος αυτός φερόταν αλλόκοτα, ανακάτωνε το δωμάτιο, ψαχούλευε το καθετί που υπήρχε μέσα του, ανοιγόκλεινε συρτάρια, περιεργαζόταν θήκες και θηκούλες, ψηλαφούσε τον ίδιο τον τοίχο σπιθαμή προς σπιθαμή και τον αναστάτωνε. «Κλέφτης», σκέφτηκε ο τοίχος και τρομοκρατήθηκε– και τότε, συνέβη κάτι το καταπληκτικό. Ο άνθρωπος που ψαχούλευε με τόση μανία το δωμάτιο είπε: «Ναι, κλέφτης». «Ακούστηκα;», αναρωτήθηκε σαστισμένος ο τοίχος. «Ναι», αποκρίθηκε πανήρεμος ο κλέφτης, συνεχίζοντας, ταυτόχρονα, την επιδρομή του.

«Αν δε φύγεις, κλέφτη», σκέφτηκε θυμωμένα και αποφασιστικά ο τοίχος, «θα τρίξω τα τούβλα μου με όλη μου τη δύναμη. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα μου θα νομίσουν ότι γίνεται σεισμός, θα ξυπνήσουν και τότε…». Ο κλέφτης δε φάνηκε να ταράζεται. Με ξεκάθαρη φωνή και, δίχως να πάψει στιγμή να αναζητά, είπε στον τοίχο: «Κανείς δε ζει μέσα σου». «Χα», κάγχασε ο τοίχος με τη σκέψη του. «Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που ακούω ολημερίς –και καμιά φορά το βράδυ– να μιλούν και να στενάζουν, να κλαίνε και να γιορτάζουν, να γεννούν, να μισούν και νʼ αγαπούνε;». «Απʼ έξω σου έρχονται, καημένε, όλες οι φωνές», είπε ο κλέφτης, «εδώ μέσα μήτʼ έζησε μήτε θα ζήσει κανείς ποτές».

Ο τοίχος δεν πίστεψε τον κλέφτη. Πήρε βαθιά ανάσα από τα ρουθούνια της επιφάνειάς του κι έτριξε μʼ όση δύναμη είχε τα τούβλα του για να ξυπνήσει τους ανθρώπους, μια και δυο και τρεις φορές. Αποκαμωμένος, περίμενε νʼ ακούσει την αφύπνιση που θα έδιωχνε τον κλέφτη. Όμως δε σάλεψε κανείς. Κρύος ιδρώτας περιέλουσε, τότε, τον τοίχο. Ώστε ήταν αλήθεια; Όλα έρχονταν απʼ έξω; Μέσα στο δωμάτιο, το δικό του το δωμάτιο, δεν έζησε ποτέ κανείς; Κι ετούτος, ο κλέφτης, τι γύρευε με τέτοια επιμονή μες στο δωμάτιο;

Ο κλέφτης άκουσε τις ερωτήσεις του τοίχου μα δεν αποκρίθηκε. Συνέχισε για ώρες κι ίσως μέρες πολλές την αναζήτησή του μέσα στο δωμάτιο που, αν και ποτέ του δε φιλοξένησε ανθρώπους, θα πρέπει να ʼχε μέσα του πολύτιμα αντικείμενα, πετράδια, ίσως, μεγάλης αξίας ή ράβδους χρυσού.

Κάποτε ο κλέφτης τέλειωσε το ψάξιμο κι έκαμε να φύγει. «Μη», σκέφτηκε ο τοίχος, «πες μου τʼ όνομά σου, πες μου τι γύρευες μες στο δωμάτιο τόσον καιρό». «Είμαι ο Στίχος», απάντησε ο κλέφτης, «και μάζεψα τα φλούδια». «Ποια φλούδια;», αναρωτήθηκε ο τοίχος. «Τα φλούδια από το δέρμα σου, τοίχε, τα φλούδια που χύνονταν παντού μες στο δωμάτιο όταν κανένας ήχος δεν έφτανε στʼ αυτιά σου, καμιά ευτυχία, καμιά ομιλία, καμιά αγάπη ή ψέμα ή μίσος ή γέννα˙ τα φλούδια της μοναξιάς σου, τοίχε, τα πάω στους ανθρώπους για να ερωτευθούν». Μʼ αυτές τις κουβέντες ο κλέφτης έφυγε.

Ο τοίχος σωριάστηκε στα πόδια της γυναίκας και προσκύνησε.

Δημήτριος Μουζάκης

Peter Hammill - Too Many of My Yesterdays

So many years ago I thought you were the one...
who knows when people change, surrender into strangeness,
adrift upon their lives, encompassed by the past;
who knows which one becomes the last goodbye?
Don't try to tell me nothing dies.
Don't try to tell me nothing's changed,
don't try to tell me nothing's new,
too many of my yesterdays belong to you.
Tell me about it, talk to me - I hear it coming, I feel it coming,
the way you want this thing to be.
You're only trading on our memories
don't go and say you still love me.

I shelved my broken heart, I put you from my mind,
I got up from my knees, I picked up all my pieces,
but seeing you again puts shakes into my soul.
Just when I think I'm finally over you,
don't come and show me that's not true.

Oh, tell me about it, have your way; I see it coming, I hear it coming,
I know what you're about to say.
You've had too many of my yesterdays,
and I don't want to fall again.

You're trading on my memories, you're trading in a rosy past;
you know I'm lost on stormy seas, but I still stand before the mast,
beneath the stars and under sail towards horizons out of true....
Behind the dance of seven veils I still see you....

Tell me about it, have your way....

Don't try to tell me nothing's changed,
don't try to tell me nothing's new,
too many of my yesterdays are lost in you.

Sting - ne me quitte pas

Ne me quitte pas Don't leave me
Il faut oublier it 's neccesary to forget
Tout peut s'oublier everything you need to forget
Qui s'enfuit deja which is already over
Oublier le temps forget the times
Des malentendus of the misunderstandings
Et le temps perdu the lost time
A savoir comment to know how
Oublier ces heures forget the houres
Qui tuaient parfois which sometimes kill
A coups de pourquoi the reasons why
Le coeur du bonheur the heart full of joy

Ne me quitte pas Don't leave me
Ne me quitte pas Don't leave me
Ne me quitte pas Don't leave me
Ne me quitte pas Don't leave me


Moi je t'offrirai I offer you
Des perles de pluie pearles of rain
Venues de pays coming from countries
Ou il ne pleut pas where it never rains
Je creus'rai la terre I will cross the world
Jusqu' apres ma mort untillafter my death
Pour couvrir ton corps for to cover your body
D'or et de lumiere; with gold and bright light
Je f'rai un domaine I will give you a kingdom
Ou l'amour s 'ra roi where LOVE will be king
Ou l'amour s' ra loi Where LOVE will be the law
ou tu serais reine and where you will be queen

Ne me quitte pas Don't leave me
Ne me quitte pas Don't leave me 

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. 
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ. 
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο. 
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια! 
Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα! 
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη. 
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω; 
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω; 
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα. 
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ. 
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη; 
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα. 
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο. 
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε: 
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»; 
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια. 
- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια. 
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο. 
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα θελα να μείνω εδώ για πάντα. 
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις. 
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο. 
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε  με τη σκιά των δέντρων της. 

PAULO COHELIO 

Ειδικές Δυνάμεις - Δημοσθένους Λέξις

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ

Παντελής Θαλασσινός Βρές το κλειδί να ανοίξεις την καρδια μου

Είναι κι απόψε η σιωπή
μια σκοτεινή αγκαλιά
νεράιδα που’χει μυστικά
και λόγια κλειδωμένα

Από την άκρη των ματιών
το δάκρυ μου κυλά
και καταλήγει αλμυρό
σε χείλη σφραγισμένα

Βρες το κλειδί
ν’ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακρυά μου

Θ’αφήσω τώρα τη σιωπή
τη γλώσσα των ματιών
να πούνε όσα δεν μπορούν
τα χείλη δεν τολμάνε

Ν’ανοίξεις πόρτα και να μπεις
και να’σαι πυρκαγιά
και να μου λύσεις τα δεσμά
του χθες, που με πονάνε

Βρες το κλειδί
ν’ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακρυά μου

Αποσυνδεση

αποτραβιεται το λιωμενο πανωφορι

και να η ανατομια του σωματος

κοινωνια ακρωτηριασμενη

με σκελετο σε αποσυνθεση

ορατη η λαμα του καρφωμενου

μαχαιριου και το

μελουδι μολυσμενο.

τοπιο γυρω ελεεινων

τραυματων να τρεχει

το αιμα απο τις φλεβες

παρηγορια ουτε το αχολο

παρελθον με θεα

το ατσαλο πεταγμα

των ισχνων περιστεριων

στη φυγη τους.

αγονη τερματικη γωνια

η πιστη στην ελπιδα

μυαλα στερεψαν

στου αυριου τη δυση

επι δεκαετιες νεο

βημα δεν εγινε

παρα σουρσιμο πτωματων

με χιλιομπαλωμενα σαβανα.

μη το τολμας δεν

πρεπει να χαρεις

διχως το ψεγαδι της ενοχης

οποιος υπενθυμιζει τη ζωη

τον κανεις να σιωπα

ξεμαθες μεσα στα σκοτεινα

δωματια της ακινησιας

μα μονο οι νεκροι

ειναι αποσυνδεδεμενοι

 Irini DarkEsterlite

Lee Ritenour - Shape Of My Heart

χωρις λογια χωρις εικονα...μονο οι νοτες να ξεδιπλωνονται......

KHZ - Broken (What Could've Been)

I'm Sleepin ,
I'm wishin, 
I'm dreamin for something again. 

I'm Bleeding, 
I'm fiending, 
I'm left wanting again. 

I'm letting inside, 
Regretting I hide, 
Dead in my eyes, 
It won 't subside. 

I'm broken, 
What could've been, 
What should've been, 
Is weathered away. 

Life is so odd, 
My mind is so scarred. 
Why is it so hard? 
To believe you're from god. 

To me you're a waste, 
I hated your face. 
Did I forsake? 
Make a mistake? 

I'm letting inside, 
Regretting I hide, 
Dead in my eyes, 
It won 't subside. 

I'm broken, 
What could've been, 
What should've been, 
Is weathered away. 

I'm broken, 
What could've been, 
What would've been, 
is taken away. 

I was denied, 
Won't you make me feel alright, 
I'm dreamin,dreamin. 
I'm broken, 
What could've been, 
What should've been, 
Is weathered away. 
I'm broken.
 

Προσευχή Ute

Γη μάθε με να θυμάμαι
Γη μάθε με ηρεμία
όπως τα χορτάρια ηρεμούν με το φώς.
Γη μάθε με να υποφέρω
όπως οι γηραιές πέτρες υποφέρουν από την μνήμη.
Γη μάθε με ταπεινοφροσύνη
όπως τα άνθη είναι ταπεινά από την αρχή.
Γη μάθε με να νοιάζομαι
όπως η μάνα που προστατεύει τα μικρά της.
Γη μάθε με θάρρος
όπως το δέντρο που ορθώνεται μοναχό.
Γη μάθε με περιορισμό
όπως το μυρμήγκι που αργοσαλεύει στο έδαφος.
Γη μάθε μου ελευθερία
όπως τον αετό που πετάει στον ουρανό.
Γη μάθε μου παραίτηση
όπως το φύλλο που πεθαίνει το φθινόπωρο.
Γη μάθε με αναγέννηση
όπως τον σπόρο που φυτρώνει την άνοιξη.
Γη μάθε με να ξεχνάω τον εαυτό μου
όπως το λιωμένο χιόνι ξεχνά την ζωή του.
Γη μάθε με θυμάμαι την καλοσύνη
όπως οι ξηροί αγροί κλαίνε στην βροχή.

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι η πραγματικότητα.

Την πολεμάς, ενώ γνωρίζεις καλά ότι δεν υπάρχει. 
Και αυτό το πληρώνεις. 
Όλα όσα έχουν ενδιαφέρον σήμερα, κοστίζουν. 
Τα αδιάφορα είναι δωρεάν. Ήλιος. 
Πληρώνω σπάνιο μπλε στις αποθήκες των ματιών για να προχωρήσω. 
Ο δρόμος μακραίνει συνεχώς και οι σκιές των ανθρώπων τρέχουν ανάποδα. 
Ό,τι περνάει σαν εικόνα μπροστά απ' τα μάτια μου γίνεται καρτ ποστάλ. 
Στην πρώτη στροφή, ένα ξωκλήσι. 
Κάθε πόρτα είναι το φυσικό μέρος ενός γκρεμού. 
Ακόμα και όταν είναι κλειδωμένη, αν πεις το σύνθημα, πέρασες. 


Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι η πραγματικότητα.

Σταύρος Σταυρόπουλος.

Μακρινά Ξαδέρφια Καλό Ταξίδι

Οτι κι αν πεις ό,τι κι αν πω
Τούτη η ζωή μου μοιάζει
Με τρένο που δεν σταματά
Κι όλο σταθμούς αλλάζει

Εκείνο ξέρει που τραβά
Και που σε κατεβάζει
Σε πόσους δρόμους θα χαθείς
Τη μέρα που χαράζει

Καλό ταξίδι
Κι εγώ θα γράφω στο βαγόνι
Καλό ταξίδι
Πάνω στο τζάμι που παγώνει
Καλό ταξίδι
Κι εγώ θα γράφω στο βαγόνι
Στιχάκια με το δάχτυλο
Στο τζάμι που παγώνει

Κι αν μπει στο τρένο έρωτας
Και την καρδιά σου κλέψει
Σε κάποιο μακρινό σταθμό
θα σου την επιστρέψει

Μα ζήσε στο ταξίδι σου
Σαν να 'ναι τελευταίο
Κι αν βγούνε λάθος όλα αυτά
Σε τίποτα δεν φταίω

Κοίταξε να μην φοβηθείς
Τα μάτια σου μην κλείσεις
Κάπου μια θέση θα βρεθεί
Κι εσύ για να καθίσεις

Κι εγώ συνταξιδιώτης σου
Θα γράφω στο βαγόνι
Στιχάκια με το δάχτυλο
Στο τζάμι που παγώνει

Arno Elias - El Corazon

Γιατί πας να ξεχάσεις;
Είχες τόσο φόβο;
Γιατί πας να ξεχάσεις,
εαν θέλω μόνο την αγάπη σου;

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω
Θέλω να δώσω,
να σου δώσω τόσο τόσο τόσο τόσο
τη συγνώμη μου
Αλλά ξέρω από αγάπη, καρδιά..
Ναι, ξέρω να σ' αγαπάω
Ναι ξέρω αγάπη μου,
καρδιά μου, καρδιά μου

Θέλω να ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου...

Γιατί πας να φύγεις;
κατάλαβέ με, σ' αγαπάω
Και παλεύω για μια ζωή που να αξίζει
Αυτό είναι αγάπη
κατάλαβέ το αγάπη μου
Κι έχω συγχώρεση, έχω τη συγχώρεσή σου
Έχω περισσότερα από αυτό,
Έχω την αγάπη σου...
Θέλω να σου δώσω, όλα όσα θέλεις
Ξέρω αγάπη μου, καρδιά μου...
Ξέρω από αγάπη
Είσαι η καρδιά, είσαι η καρδιά μου
Είσαι η καρδιά μου...
Θέλω να σου δώσω αγάπη,
Κατάλαβέ το!!!!

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου..

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω..

καλο ξημερωμα...

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει.Ποιο στόμα θα τσακίσει τον φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ’αστέρια.

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ