ΣΚΗΝΗ 1η
Ο Τζο Ντάλτον στέκεται στη κορυφή του λόφου «Φαλακρό Μουστάκι» και αγναντεύει σκεπτικός το Λέιζι Κρικ.
«Ηρέμησε Τζο. Δεν υπάρχει χρήμα εκεί», τον προειδοποιεί ο Ουίλιαμ. «Οι τράπεζα είναι άδεια κι ο κόσμος δεν έχει μία για να της ξεπληρώσει τα δάνεια. Τα μισά λεφτά τους τα έφαγαν κάτι επιτήδειοι χρηματιστές και τα υπόλοιπα οι εργολάβοι που οργάνωσαν μια Ολυμπιάδα για κογιότ και βίσωνες», συμπληρώνει ο Τζακ. «Ελπίζω τουλάχιστον να βρούμε φαί», πετάγεται ο Άβερελ.
Ο Τζο δεν απαντά. Απλά σκάει ένα εύγλωττο χαμόγελο, σαν να λέει «κούνια που σας κούναγε». Μετά σηκώνεται, καβαλάει το άλογο και το σπιρουνίζει. «Λεφτά υπάρχουν», φωνάζει, καθώς κατηφορίζει προς το χωριό.
ΣΚΗΝΗ 2η
«Είσαι ο Τζο Ντάλτον;», ρωτάει τρέμοντας ο διευθυντής της τράπεζας. «Λέγε με Τζέφρι» του λέει καθησυχαστικά ο Τζο. «Δεν ήρθα για να σε κλέψω. Το ξέρω πως δεν έχεις φράγκο εδώ μέσα. Ξέρω όμως πως σου χρωστάνε…»
«Ναι… Κάπου εκατό χιλιάδες δολάρια. Δηλαδή με τους τόκους, κοντά στα πέντε εκατομμύρια. Κι άλλα τόσα το δημαρχείο...»
«Και μάλλον δεν θα τα πάρεις ποτέ», τον διακόπτει ο Τζο.
Γίνεται μια παύση. Ο Τζο ανάβει τσιγάρο και συνεχίζει: «Λοιπόν Εβραίε, άκου να δεις τι θα γίνει. Θα στα μαζέψω εγώ. Αλλά το τριάντα τοις εκατό δικό μου. Εντάξει;».
Ο τραπεζίτης αρχίζει τα παζάρια: «Το δέκα».
«Το είκοσι» απαντά ο Τζο και δίνει το χέρι του, σημάδι πως δεν επιτρέπει συνέχεια στο θέμα.
«Κλείσαμε! Λοιπόν, φώναξε το δήμαρχο, το δικαστή και το σερίφη. Σε μισή ώρα τα λέμε στο σαλούν».
ΣΚΗΝΗ 3η
Στο σαλούν ο δήμαρχος είναι επιφυλακτικός: «Α-πα-πα… Φοβάμαι πως θα έχουμε αντιδράσεις!»
«Μα αν ήσουν έξυπνος, πολιτικός θα γινόσουνα ρε χοντροκοιλιά;», τον αποπαίρνει ο Τζο. «Οι χωριάτες αντιδρούν όταν τους κλέβουν την τράπεζα. Όχι όταν τους κλέβει η τράπεζα… Το πολύ-πολύ να γαυγίσει αυτός ο σιδεράς, ο Ρεντ Μπουλ. Αλλά υπάρχει λύση για τους τρομοκράτες... Έτσι δεν είναι σερίφη;»
Ο σερίφης παίζει σαν κομπολόι τις χειροπέδες, χαμογελά πονηρά και του πατάει το μάτι.
Μετά ο Τζο απλώνει ένα χαρτί στο τραπέζι. «Αυτό είναι το μνημόνιο», τους λέει. «Εσύ δήμαρχε κόψε όλες τις παροχές και ξεκίνα να βάζεις φόρους. Στο σανό, στα σαμάρια πολυτελείας, στις γελάδες που έχουν πάνω από τρία πόδια… Εσύ δικαστή άρχισε να ρίχνεις πρόστιμα. Για τα άλογα που ρυπαίνουν, για τους ημιυπαίθριους στάβλους, για τα γελάδια που ρεύονται κι ό,τι άλλο σκεφτείς… Εγώ και τα αδέλφια μου θα ξετρυπώσουμε τα υπόλοιπα. Λεφτά κάτω απ’ το στρώμα, χρυσές λίρες στο κιούπι με τα φασόλια, χρυσά δόντια… Κι εσύ σερίφη το νου σε όποιον προβάλει αντίσταση κατά της αρχής».
ΣΚΗΝΗ 4η
«Τελικά ήταν εύκολο» λέει χαμογελώντας ο Τζακ καθώς οι Ντάλτονς απομακρύνονται από το Λέιζι Κρικ φορτωμένοι σακιά με δολάρια.
«Μας έκαναν και ήρωες» πετάγεται ο Ουίλιαμ, κουνώντας μια εφημερίδα. «Πρωτοσέλιδο μας έχει η “Κρικ Κρόνικλ”. Γράφει: “Ντάλτονς. Οι Ρομπεν των δασών της Δύσης”… Ουάου!».
«Πάλι μπούρδες γράφουνε», παρατηρεί ο Άβερελ. «Ο Ρομπέν των δασών τα έπαιρνε απ’ τους πλούσιους και τα έδινε στους φτωχούς. Εμείς κάναμε το αντίθετο».
Τότε ο Τζο αγριεύει: «Βούλωστο Άβερελ. Ξέρουν τι κάνουν οι εφημερίδες».
«Ηρέμησε Τζο»...
Δημήτρης Βάρος
