Edgar Broughton Band - Evening Over Rooftops

The air was thick like honey
Looking from a room
The room had open windows
To let this springtime through

Evening stood by watchin'
At the side of summer's promise
The flowers in her garden
Were the envy of her friends

How far are we from dying
Is it nearly at an end?
How far are we from dying
Is it nearly at an end?

The smoke hung on the skyline
The city fell in silence
The sunset, ripe and mellow
Was the light to write some thoughts by

Her children watched for father
From a window in the wall
Said a prayer for grandpapa
And maybe many more

Somewhere in the distance
On the road so far away
I heard the sound of life
Though the people left for home

Three birds flew off a building
Standing proud against the sky
Many more flew with them
Spiralled up like laughter

Faster, harder
They rose up in a column
Hundreds upon hundreds
And twice that many wingspeed

Four miles across
Stretched a million miles high
The living pulsing column
In the lady of the sky

Feathers thrashed together
Locked in that huge swarm
I knew no-one could see it
And now that it was gone

I rubbed my eyes and tried to find
A reason for the flight
Exodus, escape
Or was it just for me to see?

Like the mating of the earth and air
Like water is to flowers
The envy of her friends
How far are we from dying, is it nearly at an end?

How far are we from dying
Is it nearly at an end?
How far are we from dying
Is it nearly at an end?...

Θέλω να σε αποπλανήσω.

Θέλω να σε αποπλανήσω.
Να κάνω δική μου τη σκέψη σου.
Θέλω να βρίσκομαι μέσα στο σώμα σου και να το κυβερνώ.
Θέλω να ξέρω πως διεγείρεσαι διαρκώς,
σε οπουδήποτε ερέθισμα, προέρχεται από μένα.

Θέλω να σε αποπλανήσω.
Να κάνω τη σκέψη σου δική μου.
Θέλω να σε οδηγήσω σε ξέστρωτα κρεβάτια.
Να τα γεμίσουμε με τον δικό μας, καυτό ιδρώτα.
Να σε κάνω να χαθείς,
μέσα σε ένα πάθος γεμάτο έμπνευση…


Ασσίζ

We Wear the Mask

WE wear the mask that grins and lies,
    It hides our cheeks and shades our eyes,—
    This debt we pay to human guile;
    With torn and bleeding hearts we smile,
    And mouth with myriad subtleties.
    Why should the world be over-wise,
    In counting all our tears and sighs?
    Nay, let them only see us, while
            We wear the mask.
    We smile, but, O great Christ, our cries
    To thee from tortured souls arise.
    We sing, but oh the clay is vile
    Beneath our feet, and long the mile;
    But let the world dream otherwise,
            We wear the mask!


 Paul Laurence Dunbar (1872-1906)

Γυμνά Καλώδια - Καληνύχτα

Στις γειτονιές όλου του κόσμου καληνύχτα
Στις γειτονιές όλης της γης όνειρα γλυκά
Στις γειτονιές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά.

Γκρέμισα με μίσος τα ντουβάρια
Που με κρατούν σε αυτήν εδώ τη φυλακή
Δεν είναι παράπονο, είναι κατάντια
Χωρίς τα μάτια σου να με βρει το πρωί

Ούρλιαξα μες στην απελπισία
Μήπως με ακούσει πουθενά καμιά ψυχή
Μα είδα το παράπονο στην νύχτα που δεν μιλούσε
Μα ήτανε εκεί.

Στις γειτονιές όλου του κόσμου καληνύχτα
Στις γειτονιές όλης της γης όνειρα γλυκά
Στις γειτονιές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά.


Έγραψα ότι ήταν να ουρλιάξω
Για να στο πω αν κάποτε σε δω
Μα ολόκληρη τη Γη και αν την ψάξω
Είναι μεγάλη να μπορέσω να σε βρω

Έτσι τα λέω στον εαυτό μου
Και κάνω πρόβα για να στα πω σωστά
Μεγάλο παράπονο δικό μου
Όλη η γη σε έκρυψε καλά.

Στις γειτονιές όλου του κόσμου καληνύχτα
Στις γειτονιές όλης της γης όνειρα γλυκά
Στις γειτονιές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια
Δεν έχει θέση η ψυχή μου πουθενά

Fortress Under Siege - Prison cells

Gazing at the starlit sky
memories haunting my mind,
far away is my home.
Locked inside this sunless cell,
loneliness, my only friend,
don't leave me alone.

All these years that have gone by
and all those that will come,
taste the sorrow of my tears,
what will be left untouched?

Forgive me Father for i have sinned,
I feel pain deep down inside.
False visions hiding, in corners they sneak,
fed by memories, deceiving my sight.

BRIDGE
What has happened, what is going on,
can't be dreaming, lonely and forlorn i feel.
Please hold me tight ...

CHORUS
I lost the key a thousand nights ago.
A sacred fear, some bitter tears, a hope.
Alone now i lick my wounds,
God give me the strenght to carry on.

Seeds of despair grew up from these stones
watered by my heart's sour blood.
Oh! what am i doing! buried inside this hole,
inner search sometimes is more than enough. 

Labyrinth - Miles Away

αρχίζω το σερβίρισμα....βάλτε εσείς τη μουσική να παίζει....καλημέρες!!!!!!!

Time has changed our lives
I'm searching for the answers
picking up the pieces of my live
somewhere along the way.

Can't you look me screaming?
I look for your face in this light
and you're reaching for something you never had
... I'm miles...
and we live the hard way
day by day
tears are far away
all the night is blinding me side by side

... I'm miles away...

Try to see my story from a different side
now I can remember
why I need to run.

Can't you look me screaming?
I look for your face in this light
and you're reaching for something you never had
... I'm miles...
and we live the hard way
live my day
tears are far away
and the night is blinding me side by side

... I'm miles away...

... I'm miles away...

... I'm miles away...

Time has changed our lives
I'm searching for the answers
picking up the pieces of my live
somewhere along the way.

... I'm miles away...

... I'm miles away...

... I'm miles away...

... I'm miles away...

... I'm miles away...

... I'm miles away...

γεναρης του 1904

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία
κι ακούω τα πρώτα.


Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική
—πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική..


κ.καβαφης
γεναρης του 1904

Πως πέθανε χορεύοντας ένας διάβολος

Μια φορά ένας διάβολος εκεί που σεργιάνιζε στο δάσος έφτασε σ’ ένα μεγάλο δίστρατο. Έπιασε λοιπόν κι έχτισ’ εκεί το σπίτι του. Για κείνους όμως που χρησιμοποιούσανε τούτο το δίστρατο ήτανε φοβερή κακοτυχία, γιατί οι διάβολοι είναι κακοί και καταβροχθίζουνε τους ανθρώπους.

Έτσι, σαν κάποιος ταξιδιώτης έφταν’ εκεί πέρα, ο διάβολος πεταγότανε από το σπίτι του, που βρισκότανε στη γωνιά του δρόμου, κρατώντας κάτω από τη μασχάλη του ένα τύμπανο. Το χτυπούσε και διέταξε το στρατοκόπο να χορέψει.

«Ω άνθρωπε, χόρεψε! Χόρεψε κι εγώ θα σου παίζω το τύμπανο. Όποιος από τους δυό μας κουραστεί πρώτος θα πεθάνει».

Κι ο άτυχος ταξιδιώτης, είτε άντρας ήτανε είτε γυναίκα, είτε παιδί, αναγκαζότανε να χορέψει το χορό του θανάτου, γιατί αυτός κουραζότανε πάντα πρώτος και τότε ο διάβολος τον σκότωνε και τον έτρωγε.

Οι άνθρωποι ξέρουνε πως οι δίδυμοι έχουνε πολλές φορές παράξενες ικανότητες. Γίνονται σπουδαίοι μάγοι και γιατροί. Μπορούνε ακόμα να σου πούνε την τύχη σου και ξέρουνε πώς να χρησιμοποιούνε τα βότανα και το δηλητήριο. Ένα ζευγάρι δίδυμοι λοιπόν αποφασίσανε να ξεγελάσουν αυτό το διάβολο που ‘χε ξεκάνει τόσο κόσμο από την πόλη τους και να τον σκοτώσουν. Γι’ αυτό ένα καλό πρωί αφήσανε το σπίτι τους και ξεκινήσανε. Ο ένας προχώρησε μπροστά κι έτσι αθόρυβα σύρθηκε στη γη και κρύφτηκε πίσω από μια μυρμηγκοφωλιά που βρισκότανε κοντά στο σπίτι του διάβολου. Ύστερα ο άλλος αδερφός πλησίασε άφοβα, τραγουδώντας ένα χαρούμενο σκοπό.

Ο διάβολος σαν τον άκουσε πετάχτηκε έξω.

«Έι», φώναξε καταφχαριστημένος. Είχε μέρες να δει άνθρωπο. «Ει, νεαρέ! Έλα χόρεψε για μένα!». Κι άρχισε να χτυπά ενθουσιασμένος το τύμπανο.
«Ευχαρίστως κύριε», είπε ο νεαρός. «Αυτό το όμορφο πρωινό είναι ότι πρέπει για χορό. Παίξε λοιπόν».

Ο διάβολος έγειρε πίσω το κεφάλι του και ξεκαρδίστηκε με την αναίδεια του ταξιδιώτη.

«Δεν ξέρεις, νεαρέ, πως όποιος από τους δυο μας θα κουραστεί πρώτος θα πεθάνει;».
«Θαυμάσια», του απάντησε ο δίδυμος. «Αυτό σημαίνει πως ο άλλος θα ζήσει».

Κι άρχισε να χορεύει και να χορεύει, ενώ ο διάβολος έπαιζε το τύμπανό του. Σαν κουράστηκε όμως ο δίδυμος πήδηξε πίσω από τη μυρμηγκοφωλιά κι ο κρυμμένος αδερφός του πήρε τη θέση του. Έτσι οι δίδυμοι χορεύανε για τρεις ολόκληρες μέρες ˙ όσο χόρευε ο ένας ο άλλος ξεκουραζότανε. Ο διάβολος στο μεταξύ είχε μείνει κατάπληχτος που ‘βλεπε ένα μόνο άνθρωπο, όπως νόμιζε, να χορεύει μέρα και νύχτα, ενώ ο ίδιος είχε αρχίσει κιόλας να κουράζεται. Οι δίδυμοι όμως τίποτα, συνεχίσανε ακούραστοι το πονηρό τους παιχνίδι. Στο τέλος ο διάβολος σωριάστηκε στη γη εξαντλημένος.

Τότε οι δίδυμοι τον σκοτώσανε μοιράζοντάς τον στα δυο. Ύστερα πήρανε το ένα κομμάτι, το μπήξανε πάνω σ’ ένα παλούκι και το μεταφέρανε στην πόλη τους. Κι έμεινε έτσι στημένο εκεί, σαν προειδοποίηση για όλους τους άλλους διαβόλους, πως οι δίδυμοι δηλαδή που ζούσανε σ’ εκείνο το μέρος δεν ήτανε διατεθειμένοι ν’ ανεχτούνε τις πονηριές των απαίσιων αυτών πλασμάτων.


Ο μύθος αυτός είναι μια συλλογή της Α. Ντόρις Μπάνκς Χένρις, που περιλαμβάνει 99 παραμύθια και μύθους από τη Λιβερία
πηγη

Black Sabbath - The Shining

There's a man who sees all there is to see
What the future holds for all
As the days grow dark, was his sole and final warning
Beware of the one with invisible friends
They will steal into your mind
And all too soon, the signs begin to show

Rise up to the shining
Live long live now
Rise up to the shining
Don't be blind by fools again

As the page is turned and the story's told
From the visions he had seen
The house on the hill with the haunting eyes that call
No one left when madness came out
To play its game
If you stay too long, you'll finally go insane

Rise up to the shining
Live long live now
Rise up to the shining
Don't be blind by fools again

Bells will take their toll
On your way
There's no way we're born to shine
Before our time, all your life, you're
On your own
Lonely road
Lost in a time
Let the light lead your way
To the golden throne
It's the only way

Rise up to the shining
Live long live now
Rise up to the shining
Don't be blind by fools again
Rise up to the shining
Love long live now

Oh rise up, to the shining
Wise up they're gonna steal your mind
Rise up, the house is gonna haunt you
No one laughed, no one cried
You stayed too long
You're finally gonna stay

Neal Schon - Bandalero

Η πιο ομορφη καλημερα ξεκιναει με μια εξαιρετικη μελωδια απο τον Νeal Schon

Νικόλας Άσιμος Venceremos

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα
τίποτα δε μ’ ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω, να μ’ αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι
να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις
έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάτζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ’ έξω, απ’ τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ’ αγκαλιάσω, να μ’ αγκαλιάσεις
έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ’ αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή, παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω, μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, venceremos

Χαμογέλα ρε .... τι σου ζητάνε ??

Ποιά ζωή, ρε καρντάσια;

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.  Τουλάχιστον μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τι την κάνουμε;Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονόντας την...

Οργανωμένη κοινωνια,οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κανουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι; 

Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.  Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Χρόνης Μίσσιος. 

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ [HALAT HISSAR] 59

Ν’ αντιστέκεσαι σημαίνει να γνωρίζεις
πως έχεις υγιή καρδιά κι αρχίδια.
και πως η αρχαία αρρώστια σου
ζει και βασιλεύει εντός σου:
λέγεται ελπίδα.
Μαχμούντ Νταρουίς
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Γιώργος Μπλάνας

Η αγαπη αν ειναι αυτο / Νικος Ζιωγαλας

Μπες στη θλίψη μου και βρες,
μια λέξη πες μου αν θες
αν θες να σ' αγαπήσω

Όταν τα μάτια σου κοιτώ,
το βάθος τους μη φοβηθώ
να μπω να περπατήσω

Στο δειλινό σου να κρυφτώ,
τότε που φεύγεις
που μ' αποφεύγεις και σε κυνηγώ
Μέσα στη νύκτα να σε συναντώ,
αγάπη αν είν' αυτό
πάρε με μαζί σου

Μα λες τη θλίψη μου φωτιά,
στον ουρανό μικρή φωτιά
και πώς να την αγγίξω

Ρωτάς ποια λέξη σου ζητώ,
που αν την πεις θα σ' αγαπώ
«φοβάμαι», ψιθυρίζω

Στο δειλινό σου να κρυφτώ,
τότε που φεύγεις
που μ' αποφεύγεις και σε κυνηγώ
Μέσα στη νύκτα να σε συναντώ,
αγάπη αν είν' αυτό
πάρε με μαζί σου..

John Norum - In Your Eyes

You always promised me
That you would always be right here
The summer is gone you see
Here comes the winter, you're not there


I should never let you go
coz you're a part of me


In your eyes, no one could ever see
That you're lonely baby, please tell me why
In your eyes, you may pretend you're free
But I know you so well, love will come back you'll see


The things that you've done for me
I just look back but you were gone
Remember those things that we share
Only your memory lingers on
I don't want to fall apart
Please come back to me


In your eyes, no one could ever see
That you're lonely baby, please tell me why
In your eyes, you may pretend you're free
But I know you so well, love will come back you'll see

Το ταξίδι της Νύχτας

Η Νύχτα ταξιδεύει από τα Παλάτια της Βάρντα την Ιερή.

Προς την χώρα των θνητών ταξιδεύει, τα όνειρα τους να σκεπάσει

την κούραση να πάρει, να πετάξει μακριά.

Η Νύχτα ταξιδεύει και τον δρόμο της προδρομίζει το τραγούδι των Ξωτικών.

"Ελ Εσάρ... Ελ Εσάρ... τα όνειρα μας σκέπασε... οι Σκιές να φύγουν μακριά..."

Οι Άνθρωποι αναμένουν μια ξεκούραστη βραδιά, στην αγκαλιά της Νύχτας

που ταξιδεύει από μακριά...

Η Νύχτα ταξιδεύει από μακριά... Από τα Παλάτια της Βάρντα τα μακρινά...

Μακρινές καρδιές φωτίζει, μέσα από τα όνειρα συνάντηση να βρούν.

Αγάπες κι Έρωτες που μένουν χωριστά...

Αγάπες κι Έρωτες που ψάχνουν αγκαλιά...

Τα μάτια ορθάνοιχτα προσμένουν την έλευση της Νύχτας από μακριά...

Προσμονή γλυκειά... που γαληνεύει την καρδιά...

Η κούραση θα φύγει... οι απειλές θα μείνουν μακριά...

Η Νύχτα της Βάρντα δεν είναι πια πολύ μακριά...

Τα μάτια τώρα πια θα κλείσουν...

Τα βλέφαρα θα διώξουν το βάρος μακριά...

Κι όταν το ξημέρωμα θα'ρθεί...

Ο Ήλιος που θα βγεί μια ακόμη ελπίδα θα φέρει στην ζωή.

Η Αυγή είναι των Ανθρώπων και η κάθε Αυγή μια ελπίδα κρύβει.

Ποιά θα είναι εκείνη η Αυγή... που τις Σκιές παντοτινά θα διώξει?

Ποιά θα είναι εκείνη η Αυγή... που τα Ξωτικά χαρμόσυνα το δρόμο για την Χώρα του Βορρά θα πάρουν?

Ποιά θα είναι εκείνη η Αυγή... που οι Άνθρωποι θα νιώσουν τη δική τους τη στιγμή?

Καληνύχτα χώρα των Θνητών...

Η Νύχτα έφτασε... με τις γαλήνιες ευχές...

Τα όνειρα ευλογημένα έφτασαν

από τα Παλάτια τα ψηλά...

η Καληνύχτα σκεπάζει την ψυχή...

πηγη

Στη νεκρόπολη της Ελευσίνας

Η κάποια ευχαρίστηση που δίνει η ψυχή
η ποίηση του πιο ερημικού κι απαίσιου τοπίου.
Μοιάζει στην ονειροπαρσιά πριν απ' το γλίστρημα στην καθημερινή ζωή
μετά από κάπνισμα οπίου.
Τα μάτια στα παράθυρα αδειανά
ακόμα και τα πιο εφηβικά στοιχεία από το θάμα.
Σεβάστηκα όμως την καρδιά που ήτανε πολύ παλιά
όσο το Ελευσίνιο μυστήριο και το δράμα.
Σημαδιακό το γεγονός στο δέντρο της γενιάς
ακόμα και στα πιο γερά και στέρεα παρακλάδια.
Αλλά παιδιάστικο το πείραμα, κι εντύπωση βαθιάς
του τρόμου το ανεπαίσθητα τα σκοτεινά τα βράδια.
Η τρομερά αταίριαστη τέλεια προσαρμογή
στις πέτρες της οικοδομής και στα σαθρά υπόγεια.
Οι διάδρομοι περίπλοκοι δυσδιάκριτη η ρωγμή
με νοσηρή λεπτομέρεια οι αισθήσεις και τα λόγια.
Το σκότος σαν μια έμφυτη ιδιότητα θετική
ξεχύνεται στο ψυχικό και υλικό τους κόσμο.
Παντοτεινή η θύμιση και τόσο εντατική
που οδηγεί σ' έναν ξέφρενο ιδεαλισμό και φόβο.


Παύλος Σιδηρόπουλος