γεναρης του 1904

A οι νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείνες τες στιγμές και σ’ ανταμώνω,
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία
κι ακούω τα πρώτα.


Aπελπισμένες νύχτες του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγ’ η οπτασία και μ’ αφήνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική
—πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, πάν’ τα σπίτια, πάν’ τα φώτα·
σβήνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική..


κ.καβαφης
γεναρης του 1904

Πως πέθανε χορεύοντας ένας διάβολος

Μια φορά ένας διάβολος εκεί που σεργιάνιζε στο δάσος έφτασε σ’ ένα μεγάλο δίστρατο. Έπιασε λοιπόν κι έχτισ’ εκεί το σπίτι του. Για κείνους όμως που χρησιμοποιούσανε τούτο το δίστρατο ήτανε φοβερή κακοτυχία, γιατί οι διάβολοι είναι κακοί και καταβροχθίζουνε τους ανθρώπους.

Έτσι, σαν κάποιος ταξιδιώτης έφταν’ εκεί πέρα, ο διάβολος πεταγότανε από το σπίτι του, που βρισκότανε στη γωνιά του δρόμου, κρατώντας κάτω από τη μασχάλη του ένα τύμπανο. Το χτυπούσε και διέταξε το στρατοκόπο να χορέψει.

«Ω άνθρωπε, χόρεψε! Χόρεψε κι εγώ θα σου παίζω το τύμπανο. Όποιος από τους δυό μας κουραστεί πρώτος θα πεθάνει».

Κι ο άτυχος ταξιδιώτης, είτε άντρας ήτανε είτε γυναίκα, είτε παιδί, αναγκαζότανε να χορέψει το χορό του θανάτου, γιατί αυτός κουραζότανε πάντα πρώτος και τότε ο διάβολος τον σκότωνε και τον έτρωγε.

Οι άνθρωποι ξέρουνε πως οι δίδυμοι έχουνε πολλές φορές παράξενες ικανότητες. Γίνονται σπουδαίοι μάγοι και γιατροί. Μπορούνε ακόμα να σου πούνε την τύχη σου και ξέρουνε πώς να χρησιμοποιούνε τα βότανα και το δηλητήριο. Ένα ζευγάρι δίδυμοι λοιπόν αποφασίσανε να ξεγελάσουν αυτό το διάβολο που ‘χε ξεκάνει τόσο κόσμο από την πόλη τους και να τον σκοτώσουν. Γι’ αυτό ένα καλό πρωί αφήσανε το σπίτι τους και ξεκινήσανε. Ο ένας προχώρησε μπροστά κι έτσι αθόρυβα σύρθηκε στη γη και κρύφτηκε πίσω από μια μυρμηγκοφωλιά που βρισκότανε κοντά στο σπίτι του διάβολου. Ύστερα ο άλλος αδερφός πλησίασε άφοβα, τραγουδώντας ένα χαρούμενο σκοπό.

Ο διάβολος σαν τον άκουσε πετάχτηκε έξω.

«Έι», φώναξε καταφχαριστημένος. Είχε μέρες να δει άνθρωπο. «Ει, νεαρέ! Έλα χόρεψε για μένα!». Κι άρχισε να χτυπά ενθουσιασμένος το τύμπανο.
«Ευχαρίστως κύριε», είπε ο νεαρός. «Αυτό το όμορφο πρωινό είναι ότι πρέπει για χορό. Παίξε λοιπόν».

Ο διάβολος έγειρε πίσω το κεφάλι του και ξεκαρδίστηκε με την αναίδεια του ταξιδιώτη.

«Δεν ξέρεις, νεαρέ, πως όποιος από τους δυο μας θα κουραστεί πρώτος θα πεθάνει;».
«Θαυμάσια», του απάντησε ο δίδυμος. «Αυτό σημαίνει πως ο άλλος θα ζήσει».

Κι άρχισε να χορεύει και να χορεύει, ενώ ο διάβολος έπαιζε το τύμπανό του. Σαν κουράστηκε όμως ο δίδυμος πήδηξε πίσω από τη μυρμηγκοφωλιά κι ο κρυμμένος αδερφός του πήρε τη θέση του. Έτσι οι δίδυμοι χορεύανε για τρεις ολόκληρες μέρες ˙ όσο χόρευε ο ένας ο άλλος ξεκουραζότανε. Ο διάβολος στο μεταξύ είχε μείνει κατάπληχτος που ‘βλεπε ένα μόνο άνθρωπο, όπως νόμιζε, να χορεύει μέρα και νύχτα, ενώ ο ίδιος είχε αρχίσει κιόλας να κουράζεται. Οι δίδυμοι όμως τίποτα, συνεχίσανε ακούραστοι το πονηρό τους παιχνίδι. Στο τέλος ο διάβολος σωριάστηκε στη γη εξαντλημένος.

Τότε οι δίδυμοι τον σκοτώσανε μοιράζοντάς τον στα δυο. Ύστερα πήρανε το ένα κομμάτι, το μπήξανε πάνω σ’ ένα παλούκι και το μεταφέρανε στην πόλη τους. Κι έμεινε έτσι στημένο εκεί, σαν προειδοποίηση για όλους τους άλλους διαβόλους, πως οι δίδυμοι δηλαδή που ζούσανε σ’ εκείνο το μέρος δεν ήτανε διατεθειμένοι ν’ ανεχτούνε τις πονηριές των απαίσιων αυτών πλασμάτων.


Ο μύθος αυτός είναι μια συλλογή της Α. Ντόρις Μπάνκς Χένρις, που περιλαμβάνει 99 παραμύθια και μύθους από τη Λιβερία
πηγη

Black Sabbath - The Shining

There's a man who sees all there is to see
What the future holds for all
As the days grow dark, was his sole and final warning
Beware of the one with invisible friends
They will steal into your mind
And all too soon, the signs begin to show

Rise up to the shining
Live long live now
Rise up to the shining
Don't be blind by fools again

As the page is turned and the story's told
From the visions he had seen
The house on the hill with the haunting eyes that call
No one left when madness came out
To play its game
If you stay too long, you'll finally go insane

Rise up to the shining
Live long live now
Rise up to the shining
Don't be blind by fools again

Bells will take their toll
On your way
There's no way we're born to shine
Before our time, all your life, you're
On your own
Lonely road
Lost in a time
Let the light lead your way
To the golden throne
It's the only way

Rise up to the shining
Live long live now
Rise up to the shining
Don't be blind by fools again
Rise up to the shining
Love long live now

Oh rise up, to the shining
Wise up they're gonna steal your mind
Rise up, the house is gonna haunt you
No one laughed, no one cried
You stayed too long
You're finally gonna stay

Neal Schon - Bandalero

Η πιο ομορφη καλημερα ξεκιναει με μια εξαιρετικη μελωδια απο τον Νeal Schon

Νικόλας Άσιμος Venceremos

Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα
τίποτα δε μ’ ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω, να μ’ αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι
να σ’ αγαπήσω, να μ’ αγαπήσεις
έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάτζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα

Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ’ έξω, απ’ τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ’ αγκαλιάσω, να μ’ αγκαλιάσεις
έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ’ αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή, παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω, μωρέ
μα αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, venceremos

Χαμογέλα ρε .... τι σου ζητάνε ??

Ποιά ζωή, ρε καρντάσια;

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.  Τουλάχιστον μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τι την κάνουμε;Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονόντας την...

Οργανωμένη κοινωνια,οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κανουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι; 

Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.  Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Χρόνης Μίσσιος. 

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ [HALAT HISSAR] 59

Ν’ αντιστέκεσαι σημαίνει να γνωρίζεις
πως έχεις υγιή καρδιά κι αρχίδια.
και πως η αρχαία αρρώστια σου
ζει και βασιλεύει εντός σου:
λέγεται ελπίδα.
Μαχμούντ Νταρουίς
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Γιώργος Μπλάνας

Η αγαπη αν ειναι αυτο / Νικος Ζιωγαλας

Μπες στη θλίψη μου και βρες,
μια λέξη πες μου αν θες
αν θες να σ' αγαπήσω

Όταν τα μάτια σου κοιτώ,
το βάθος τους μη φοβηθώ
να μπω να περπατήσω

Στο δειλινό σου να κρυφτώ,
τότε που φεύγεις
που μ' αποφεύγεις και σε κυνηγώ
Μέσα στη νύκτα να σε συναντώ,
αγάπη αν είν' αυτό
πάρε με μαζί σου

Μα λες τη θλίψη μου φωτιά,
στον ουρανό μικρή φωτιά
και πώς να την αγγίξω

Ρωτάς ποια λέξη σου ζητώ,
που αν την πεις θα σ' αγαπώ
«φοβάμαι», ψιθυρίζω

Στο δειλινό σου να κρυφτώ,
τότε που φεύγεις
που μ' αποφεύγεις και σε κυνηγώ
Μέσα στη νύκτα να σε συναντώ,
αγάπη αν είν' αυτό
πάρε με μαζί σου..

John Norum - In Your Eyes

You always promised me
That you would always be right here
The summer is gone you see
Here comes the winter, you're not there


I should never let you go
coz you're a part of me


In your eyes, no one could ever see
That you're lonely baby, please tell me why
In your eyes, you may pretend you're free
But I know you so well, love will come back you'll see


The things that you've done for me
I just look back but you were gone
Remember those things that we share
Only your memory lingers on
I don't want to fall apart
Please come back to me


In your eyes, no one could ever see
That you're lonely baby, please tell me why
In your eyes, you may pretend you're free
But I know you so well, love will come back you'll see

Το ταξίδι της Νύχτας

Η Νύχτα ταξιδεύει από τα Παλάτια της Βάρντα την Ιερή.

Προς την χώρα των θνητών ταξιδεύει, τα όνειρα τους να σκεπάσει

την κούραση να πάρει, να πετάξει μακριά.

Η Νύχτα ταξιδεύει και τον δρόμο της προδρομίζει το τραγούδι των Ξωτικών.

"Ελ Εσάρ... Ελ Εσάρ... τα όνειρα μας σκέπασε... οι Σκιές να φύγουν μακριά..."

Οι Άνθρωποι αναμένουν μια ξεκούραστη βραδιά, στην αγκαλιά της Νύχτας

που ταξιδεύει από μακριά...

Η Νύχτα ταξιδεύει από μακριά... Από τα Παλάτια της Βάρντα τα μακρινά...

Μακρινές καρδιές φωτίζει, μέσα από τα όνειρα συνάντηση να βρούν.

Αγάπες κι Έρωτες που μένουν χωριστά...

Αγάπες κι Έρωτες που ψάχνουν αγκαλιά...

Τα μάτια ορθάνοιχτα προσμένουν την έλευση της Νύχτας από μακριά...

Προσμονή γλυκειά... που γαληνεύει την καρδιά...

Η κούραση θα φύγει... οι απειλές θα μείνουν μακριά...

Η Νύχτα της Βάρντα δεν είναι πια πολύ μακριά...

Τα μάτια τώρα πια θα κλείσουν...

Τα βλέφαρα θα διώξουν το βάρος μακριά...

Κι όταν το ξημέρωμα θα'ρθεί...

Ο Ήλιος που θα βγεί μια ακόμη ελπίδα θα φέρει στην ζωή.

Η Αυγή είναι των Ανθρώπων και η κάθε Αυγή μια ελπίδα κρύβει.

Ποιά θα είναι εκείνη η Αυγή... που τις Σκιές παντοτινά θα διώξει?

Ποιά θα είναι εκείνη η Αυγή... που τα Ξωτικά χαρμόσυνα το δρόμο για την Χώρα του Βορρά θα πάρουν?

Ποιά θα είναι εκείνη η Αυγή... που οι Άνθρωποι θα νιώσουν τη δική τους τη στιγμή?

Καληνύχτα χώρα των Θνητών...

Η Νύχτα έφτασε... με τις γαλήνιες ευχές...

Τα όνειρα ευλογημένα έφτασαν

από τα Παλάτια τα ψηλά...

η Καληνύχτα σκεπάζει την ψυχή...

πηγη

Στη νεκρόπολη της Ελευσίνας

Η κάποια ευχαρίστηση που δίνει η ψυχή
η ποίηση του πιο ερημικού κι απαίσιου τοπίου.
Μοιάζει στην ονειροπαρσιά πριν απ' το γλίστρημα στην καθημερινή ζωή
μετά από κάπνισμα οπίου.
Τα μάτια στα παράθυρα αδειανά
ακόμα και τα πιο εφηβικά στοιχεία από το θάμα.
Σεβάστηκα όμως την καρδιά που ήτανε πολύ παλιά
όσο το Ελευσίνιο μυστήριο και το δράμα.
Σημαδιακό το γεγονός στο δέντρο της γενιάς
ακόμα και στα πιο γερά και στέρεα παρακλάδια.
Αλλά παιδιάστικο το πείραμα, κι εντύπωση βαθιάς
του τρόμου το ανεπαίσθητα τα σκοτεινά τα βράδια.
Η τρομερά αταίριαστη τέλεια προσαρμογή
στις πέτρες της οικοδομής και στα σαθρά υπόγεια.
Οι διάδρομοι περίπλοκοι δυσδιάκριτη η ρωγμή
με νοσηρή λεπτομέρεια οι αισθήσεις και τα λόγια.
Το σκότος σαν μια έμφυτη ιδιότητα θετική
ξεχύνεται στο ψυχικό και υλικό τους κόσμο.
Παντοτεινή η θύμιση και τόσο εντατική
που οδηγεί σ' έναν ξέφρενο ιδεαλισμό και φόβο.


Παύλος Σιδηρόπουλος

System Of A Down - Aerials

Life is a waterfall,
we're one in the river,
and one again after the fall.

Swimming through the void
we hear the word,
we lose ourselves,
but we find it all...

Cause we are the ones that want to play,
always want to go,
but you never want to stay.

And we are the ones that want to choose,
always want to play, 
but you never want to lose.

Aerials, in the sky,
when you lose small mind,
you free your life.

Life is a waterfall,
we drink from the river,
then we turn around and put up our walls.

Swimming through the void,
we hear the word,
we lose ourselves,
but we find it all...

Cause we are the ones that want to play,
always want to go,
but you never want to stay.

And we are the ones that want to choose,
always want to play,
but you never want to lose, ooooo.

Aerials, in the sky,
when you lose small mind,
you free your life.

Aerials, so up high,
when you free your eyes, 
eternal prize.

Aerials, in the sky,
when you lose small mind,
you free your life.

Aerials,so up high,
when you free your eyes,
eternal prize

Όταν βραδιάζει

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·

ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,

– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,

κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικές φωνές,

λόγια βαθιά κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,

παράξενα, χιμαιρικές αγάπες μακρινές,

όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα!

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,

και το τραγούδι ρυθμικό στα χείλη μου ανεβαίνει,

– ένα τραγούδι καθαρό, καθώς τα δειλινά

που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένο

Διαφανα Κρινα αν το βρεις

Σε μια άδεια ζωή τα ερείπιά μου καπνίζουν
Κι ούτε στάλα βροχής από σένα δεν φτάνει
Μες στα βάθη της γης ξέρω ένα βοτάνι
Που τη λήθη χαρίζει σ' αυτούς που αγάπησαν.

Αν το βρείς, αν το βρείς χάρισέ το σε μένα
Όλα αυτά που αγαπώ είναι για πάντα χαμένα.

Είναι ο πόνος βαθύς κι η αγάπη δεν φτάνει
Είναι ένας ύπνος βαρύς αγκαλιά με έναν ξένο
Από πού 'ρθες εσύ σαν παιδί γερασμένο
Να με κρύψεις μακριά απ' τη ζωή μου που χάνει.

Από πού 'ρθες εσύ, τι κοιτάς το φεγγάρι
Όσα είναι μακριά μόνο αυτά μας ορίζουν
Πορφυρά ξωτικά που γλυκά μας κοιμίζουν
Σε μια αγκάλη ζεστή που νεκρούς θα μας πάρει.

Brazen Abbot - One life to live

I'm riding down this long rocky road
Wondering where it will go
With the wind in my face
And a dream in my heart

Moving along sometimes empty and cold
There's only one thing I know
You got to believe
And be who you are

I'm gonna take my chances
I'll lay it all on the line
I'm gonna find the answers
Take it one day at a time

I got one life to live
And I'm gonna live it my way
One dream to give
I'm gonna get in some day
I got one life to live
Some day my star's gonna shine
I got one dream to give
I'll have my moment in time

Burned at the stake
My sacrifice out of the ashes I rise
The moment of truth
O got nothing to lose

You can't shake my faith
I will survive
There will be no compromise
I'll do what I want
And I'll be who I choose

I'm gonna take my chances...

I'm saying a prayer tonight
My eyes to the sky
This time I swear I'll find true love
Before I die

σ'ένα θλιμμένο χάδι

Κι όμως δεν έφυγες ποτέ 
από ότι έπρεπε να φύγεις,

και μια για πάντα αφέθηκες 
σ’ένα θλιμμένο χάδι! 

Καθώς το χρόνο τώρα διαιρείς,

μάταια ψάχνεις στο σκοτάδι,

έρωτες που ήτανε να ζήσεις

όνειρα που ήτανε να δεις!





β.κουστούδας
σ'ένα θλιμμένο χάδι

Green Carnation - Alone

From childhood's hours I have not been
As others were --- I have not seen
As others saw --- I could not bring
My passion from a common spring
From the Same source I have not taken
My sorrows; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then --- In my childhood --- In the dawn
Of a most stormy life --- was dawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that 'round me rolled
In its autumn tint of gold---
From the lightening in the sky
As it passed me flaying by---
From the thunder and the storm,
And the clouds that took form
When the rest of Heaven was blue
Of a demon in my view