θανασης παπακωνσταντινου σωκρατης μαλαμας διαφανος

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,
όλη της γης η σκόνη...
Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,
το ψέμα δεν το βλέπεις...
Ωωωω...

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος
τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος
τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο
άλλο αδερφό δεν έχω,
άλλο αδερφό δεν έχω...
Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά
η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά
η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,
χωρίς τη θέλησή μας,
χωρίς τη θέλησή μας...
Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,
τα πόδια του τα ίδια...



I fell asleep at the far end of sunset
like a stranger, a little stranger, forever foreign,
and it came and settled down on me like a sheet
the dust of all the world
the dust of all the world...
Ooo....

The black sea arrived too, it was its turn,
it was bringing a ship, a rudderless ship,
I went up like the wind, I went up like a thief,
you do not see the lie,
you do not see the lie...
Oooo...

Leaning on the bow, there is a transparent man
He's counting the bones, he remains speechless,
he eats stone as if it were bread - Cesar Vallejo
I have no other brother,
I have no other brother...
Ooo....

The cigarette throws sparks with each draft,
Spain bows down, and the only one who wins
is the pleasure we are born of, which plays our hand
what we want does not count
what we want does not count
Ooo....

At the far end of sunset, you do not dream dreams
you see what has happened, and what happens next
you see the human being very small, being stepped on, in truth,
by his own feet,
by his own feet...